Samen hebben we onze verhalen geschreven.
Samen zongen we onze liedjes.
Maar nu zijn ze allemaal opgedroogd.
Weggestopt als foto’s, stiekem in mijn gedachtes achtergebleven
op een plaats die ik ‘herinneringen’ heb genoemd.
En soms, wanneer ik door die vergeten pagina’s blader, teder denken aan het verleden,
onthouden wie we vroeger waren, zitten in de klas
terwijl lange gesprekken hebben, of gewoon lachen totdat we niet konden ademen
Vervult het mijn lichaam en geest met een bitterzoete pijn.
Konden gewoon maar weer samen klein zijn.
Soms, komen de willekeurige herinneringen voorbij.
Een herinnerend woord zweeft hier, een bekende melodie die daar wordt gehoord,
een giechelend gelach en geschater
pakt mij beet wanneer ik niet op mijn hoede ben.
Mijn zintuigen worden door nostalgie overstroomd.
De wens om de herinneringen opnieuw te beleven, opnieuw maken,
de eeuwigdurende van vluchtige momenten,
de liefde voelen die overblijft.
Het grijpt me, mijn hele wezen vasthouden.
Mijn hart klopt weer met die lieve pijn,
verlangend naar wat eens was.
En dat is wanneer ik me realiseer,
het is maar het weemoedige verlangen van een kind dat nooit is opgegroeid
en geleerd heeft hoe te zijn.
Dus moet ik genoegen nemen met het doorlopen van de momenten,
zoals door deuren lopen,
alleen mijn hart en geest laten fladderen,
om opnieuw te flikkeren met de gelukzaligheid.
Ooit heb ik die momenten echt meegemaakt.
Het is een herinnering van een geluk dat ik ooit bezat,
van de liefde die overblijft,
van de dingen die ik niet langer heb …
Wetende dat ze nooit meer terug zullen komen,
dat is wat het zo zoet maakt.
Een vreemd gevoel vult mijn borst als ik deze plek verlaat.
Alsof ik niet alleen de mensen van wie ik hou ga missen,
maar ook de persoon die ik was op een bepaalde tijd en plaats.
Omdat ik nooit meer zo zal zijn.
En ik klamp me eraan vast, naar die herinnering,
voor die persoon wil ik blijven, bang om het te laten vervagen
om het een geest te laten worden, een schaduw van wat er geweest is.
Alles waar ik van hield is tegelijkertijd
alles wat ik verloren heb.
Was het niet mooi wanneer we nog in alle dromen geloofden?
