Nu da jaren zijn verstreken en ik de balans opmaak,
Valt het op hoe weinig er te wegen valt.
Het maakt mij somber als mij zachtjes van achter een gevoel bekruipt,
dat ik ik stiekem lang heb kunnen negeren.
Ik heb het leven altijd vanuit de zijlijn bekeken,
Ik zie het gewoon aan me voorbijgaan.
In het verleden, te bang om gewoon los te laten en te leven,
En de laatste tijd te moe om te proberen.
Ik benijd de mensen om me heen
Die wel elke dag geïnvesteerd hebben in het leven,
Terwijl ik mijn tijd doorbracht met verstoppen van de wereld
En op zoek was naar manieren om te ontsnappen.
Het grootste deel van mijn leven geloofde ik waarachtig
Ik was hier om iemand anders te helpen,
Maar nu is het zo duidelijk dat het slechts een excuus was.
Om te voorkomen dat ik voor mezelf leef.
Het is triest dat ons leven en de pijn die we doorstaan
Juist onze kracht kan verzwakken om verder te gaan,
Maar zowaar kunnen we verdwalen in de littekens van ons verleden,
Zonder te weten dat onze levens zullen verdwijnen.
Het is waar, mensen zijn teleurstellend,
Ze kunnen in een oogwenk draaien,
Maar we kunnen niet vermijden elkaar pijn te doen,
Wanneer we allemaal een kans willen hebben op dit leven.
Maar er is iets dat ik heb geleerd door de wijsheid van de jaren,
Een waarheid over al onze levens,
En dat is geen kwestie welk pad we elk nemen,
Uiteindelijk willen we gewoon overleven.
Dus de tijd is nu aangebroken om mijn angsten te overwinnen
En om op te staan en een nieuwe dag tegemoet te gaan.
Laat de pijn van mijn verleden wegwassen met mijn tranen
En stop met het laten wegglippen van mijn leven.
Ik ga naar buiten met mij neus in de wind
Een glimlach krult langzaam rond mijn lippen.
Langzaam laadt mijn batterij weer op
Het gevoel de hele wereld aan te kunnen spoelt over mij heen.
