Een ijzige kou daalt neer op 13 Beaver Veil Cottage terwijl de zussen Ester en Ellie voorzichtig de trappen op lopen op deze natte en winderige nacht.
Deze ooit charmante pied-à-terre bevond zich nu in een ontknoping in de laatste fase.
De bomen rondom dit huis kraken onheilspellend als verwarde elektriciteitsdraden kakelen in de roestige bladeren.
“Nachtbrakers zoals wij moeten op hun hoede zijn.”
Ellie zucht huiverend terwijl haar snuivende neus haar elk woord vervormt.
“Ja……Ellie, let op elke stap of we zouden ons oom Denny en tante Diane kunnen vergezellen op die eeuwige plek in de lucht, tenminste, als die er is.” Ester wierp tegen met een door geesten beladen stem.
“Heavens above of heaven on earth je geloof of is het lot is bezegeld in een andere wereld.”
Ester vervolgde droogjes.
Een losse tegel valt plotseling voor hen beiden als ze de rottende voordeur van dit oude huis naderen
met zijn uit elkaar geplaatste ramen, druipende dakranden en voorgevormde contouren.
“Focus die fakkel van je, Ellie.
Kijk eens hoe gelijkmatig verdeeld die tegels zijn.
Ongetwijfeld de verborgen hand van een meerdere.’ De maan gluurt achter de wolken bijna synchroon met Ester’s edgy broadside..
Ellie grijnst nerveus terwijl ze allebei de vochtige, donkere gang betreden met zijn afbrokkelende structuren en sinistere ondertoon.
Tante Diane en oom Denny maakten altijd grapjes over onze ruzies als we voor ze zorgden.
Net als wij waren het natuurlijke nabootsers.
Ze vonden het heerlijk om onze stemmen na te doen, net zoals wij dat deden toen we ze imiteerden.”
Ellie’s toon een angstaanjagende echo weergalmde rond het interieur van deze laatste dag grot.
“Vreemd genoeg had Diane haar zorgenkralen altijd bij zich. Maar onze ondeugende scherts compenseerde haar angst. Tante’s schaterlach om ons twee bewees dat.”
Ellie benadrukt nogmaals een punt
“Inderdaad.” Ester was het daarmee eens.’Denny was onaardser in zijn terzijdes.’
Foto’s, cd’s en andere persoonlijke bezittingen leken ofwel uit het niets te verschijnen of bleven bezaaid alsof ze met opzet waren geplant.
‘Ester… waar ben je? Mijn wandelingen, … Mijn wandelingen … Ik weet dat je je voor me verstopt.
Ellie’s ondeugende gegiechel nu een mistige kakofonie in navolging van oom Denny’s sonore stem.
“De grappenmaker in mij komt ondanks mezelf naar boven.”
Ellie is uitgestreken.
“Joker of misschien een sluimerende scrupules of twee.”
antwoordde Ester terwijl ze de scapulieren van haar tante Diane naar Ellie wierp, die ze zojuist op de grond had gezien naast een gadget met een lichtdiode.
Dit religieuze object miste op de een of andere manier zijn doel.
“Veel te lang aan het zetten van die koffie.
Ben jij die Percolator aan het maken?”
Ester neemt de mollige twang van haar tante Diane over.
Binnen enkele seconden vulde een wervelend heksenbrouwsel van Diane- en Denny-stemmen de lucht in groteske spot terwijl de zussen elkaar beurtelings beschimpen.
‘Je houdt je te stevig vast, Diane. Ik heb rust nodig, oom Denny.
Ellie roept op tot onmiddellijke stopzetting van deze huiveringwekkende escapade.
“We hebben allebei zo goed mogelijk voor onze familieleden gezorgd.” merkt Ellie op tegen dit web van spanning.
‘Diane, met haar gevoel voor eenvoudige kleding dat op gespannen voet staat met haar aura, hield ervan schuine hints over vertragingen te laten vallen. Oh…. en die schommelstoel.”
meende Ellie. ‘Allemaal een act ook … ze was er nooit aan vastgelijmd wanneer het uitkwam. De plotselinge bewegingen en die afstandsstralen van haar gluurders.’
Ellie merkte duister op.
“Wat betreft Denny en zijn kleding in kleurenschema. Hij stootte Diane altijd aan als we elkaar aanstaarden. Ze hadden een vermoeden wanneer jij en ik zouden roeien over de kwestie van het eeuwige leven… of een andere staat dan dit. aarde.”
Ester haar stem nu doordrenkt met de vochtigheid van dit oude huis.
“De 13 BEAVER VEIL BROUHAHA.”
Ester terwijl ze nog een huiveringwekkende grap toevoegt aan de procedure.
“Ze hielden van onze slobkousen.”
fluistert Ellie te midden van het geluid van rondscharrelende muizen en sinistere spetters van plafondlekken.
“Dit krot kan nog steeds letterlijk de dood van ons betekenen.
Het is vervallen sinds ons laatste bezoek.”
De stemmen van de zussen smelten nu samen als één.
Om welke reden dan ook leek Ellie merkwaardig bekend met deze woning, ondanks het feit dat het hun eerste bezoek in zes maanden zou zijn.
Esters argwaan was groter geworden met elke minuut die ze in dit verblijf doorbrachten.
Ondanks de beste wensen van hun verzorgers hadden Diane en Denny een bijzonder gevoel van gehechtheid aan dit huis.
De oudsten genoten van dit oude huis en zijn afschuwelijke… inderdaad spookachtige koor van geluiden uit de nevelen van de tijd.
“Heb je het lef om deze trap op te gaan?
Zoals de zaken nu gaan, zou dit tenslotte onze laatste kans kunnen zijn om in de kamers van Diane en Denny rond te gluren.
“Zou niet al te zeker zijn van de lichten, tenzij er goddelijk licht is.”
Ester en Ellie verdringen zich met elkaar.
Er volgde een zwangere stilte, gevolgd door griezelig gegiechel.
Ester en Ellie beklimmen de trap en kijken aandachtig naar hun omgeving terwijl ze grote slokken vochtige schimmellucht nemen.
Dit was voor geen van beiden het moment om hun evenwicht te verliezen.
Plots versmelten een uitbarsting van de donder en een verstrooide maanverlichte straal met Esters angstige kreet.
“Ellie, zie ik dingen? Het is de schommelstoel. Heb je hem daar de laatste keer achtergelaten?…..boven aan de trap.” Ester nu gek.
“Nu geloof je misschien in een hogere macht ,,,eh…goh.” Hijgt Ellie.
‘Er zit een vage omtrek in de stoel. Verschijning of geest.’ Weer Elly.
“Waar is mijn thee? Ga je me niet voorlezen? Zijn jullie nog bezig?”
Diane’s stem of iets dergelijks terwijl het van plek naar plek flitst.
“Ellie, alsjeblieft nu niet … oh nee, is dat Denny?”
Ester was bijna bezeten.
Denny sprak schijnbaar via haar als vergelding.
“Ik ben hier, die vertragingen, voelen we ons schuldig?” Heb ik zoveel moeite gedaan?
De schommelstoel kantelde heen en weer alsof hij op het punt stond om te tuimelen.
Het gipsplafond crasht als Ellie en Ester elkaar vastgrijpen voordat ze weer naar beneden gaan.
Ze rennen naar de voordeur die Ellie vergeten was dicht te doen.
Het leek alsof de deur vanzelf dichtging.
De schommelstoel stond nu aan de voet van de trap en ze wisten zich net langs de sluitende deur te wurmen zonder bekneld te raken.
Zojuist!
” Blijf rennen.”
Ellie’s woorden stikten haar bijna.
Het hek uit en de hoofdweg af, vluchtten ze tegen een bizarre achtergrond van vreemde draaikolkgeluiden die voortkwamen uit het huis waaraan ze ternauwernood waren ontsnapt.
“Oef, dat was dichtbij… die ervaring wil ik nooit meer.” Flapt Ester uit.
Je leek het huis veel beter te kennen dan ik?” Ester weer op gewelfde toon.
‘Ben je daar de afgelopen zes maanden niet alleen geweest?’
Ester stelt de vraag opnieuw achterdochtig.
“Oh…..oh…nee…dat God mijn getuige is.”
Ellie schittert met haar ironische religieuze retort.
En de maan komt weer tevoorschijn vanachter de wolken terwijl Ellie en Ester verder vluchten.
Hun angstaanjagende gelach vermengd met zweetdruppels die kilometers in de omtrek in de met ijs bedekte lucht verdwijnen.
